作者：(古希腊)荷马,罗念生,王焕生
出版社：上海人民出版社
格式: AZW3, DOCX, EPUB, MOBI, PDF, TXT
奥德赛（第七至十二卷）试读：
版权信息书名：奥德赛（第七至十二卷）
作者：(古希腊)荷马,罗念生,王焕生
排版：良瑞
出版社：上海人民出版社
出版时间：2014-06-01
ISBN：9787208114029
本书由上海世纪出版股份有限公司授权北京当当科文电子商务有限公司制作与发行。
— · 版权所有 侵权必究 · —第七卷进王宫奥德修斯蒙国主诚待外乡人
历尽艰辛的神样的奥德修斯祷告，
健骡迅速拉车，把少女载进城里。
公主来到她的父亲的华丽的宫宅前，
驶进宫门停住，她那些仪表如神明的
兄弟们一起向她迎来，站在她周围，
给拖车的健骡解辕，把衣服抱进屋里。
公主回到自己的房间，贴身老女仆，
阿佩拉的欧律墨杜萨给她生起炉火；
当年翘尾海船把她从阿佩拉载来，
人们挑选这老妇送给阿尔基诺奥斯，
他统治费埃克斯人，国人敬他如神明，
她抚养白臂的瑙西卡娅在宫里长大。
现在她点火照明，在宫里把晚饭筹备。
奥德修斯这时站起身，向城市走去，
雅典娜善意地在奥德修斯周围撒下
一层浓雾，以免高傲的费埃克斯人遇见，
出言不逊行侮辱，盘问他是何许人。
当奥德修斯正要走进美丽的城市时，
目光炯炯的女神雅典娜迎面走来，
幻化成一个年轻少女，手捧水罐。
她站到他面前，神样的奥德修斯询问：“孩子，你能否领我去一个人的住处？
他叫阿尔基诺奥斯，统治这里的人民。
我是个外乡人，经历了无数不幸前来，
来自非常遥远的国土，我不认识
拥有这座城市和这片土地的任何人。”
目光炯炯的女神雅典娜回答他这样说：“外乡大伯，我会指点你询问的宅邸，
因为它就在我高贵的父亲的住宅旁边。
但你要默默地前去，我在前面引路，
你不要注视任何人，也不要向人询问，
因为这里的居民一向难容外来人，
从不热情接待由他乡前来的游客。
他们信赖迅疾的快船，驾驶着它们
在幽深的大海上航行，震地神赐给他们，
他们的船只迅疾得有如羽翼或思绪。”
帕拉斯·雅典娜这样说完，在前引导，
步履轻盈，奥德修斯紧随女神的足迹。
以航海著称的费埃克斯人没有发现
他从中间经过走进城，美发的雅典娜
不希望被他们看见，一位可畏的女神，
善意地把他笼罩在一层浓重的昏朦里。
奥德修斯无比惊异，看见那港口、
平稳的船舶、英雄们的会场、蜿蜒不断的
巍峨城墙，林立的栅栏，种种奇观。
他们终于来到国王的华丽宫宅前，
目光炯炯的女神雅典娜开言这样说：“外乡大伯，这就是你要我指引的宫宅，
你会看见神明抚育的王公们在饮宴，
你大胆进去，内心不要有任何顾虑，
一个人只要胆大，就能顺利地成就
一切事情，即使他置身异域他乡。
你现在进宫去，必须首先找到王后，
她的名字叫阿瑞塔，来自同一的祖辈，
国王阿尔基诺奥斯也由他们出生。
最初瑙西托奥斯由著名的震地神波塞冬
和佩里波娅所生，妇女中她美貌无比，
勇敢的欧律墨冬的最为年幼的爱女，
高傲狂妄的巨灵族当年归他统治。
他毁灭了放纵的巨灵族，也毁灭了自己，
波塞冬与佩里波娅结合生下一子，
勇敢的瑙西托奥斯，统治费埃克斯人。
瑙西托奥斯生瑞克塞诺尔和阿尔基诺奥斯，
瑞克塞诺尔婚后尚无子，银弓的阿波罗
把他射死，留下独女阿瑞塔在宫中，
阿尔基诺奥斯娶她作妻子，无比尊重，
超过世上任何一个受敬重的女人，
那些受丈夫约束，料理家务的妇女们。
阿瑞塔往日备受敬重，现在也这样，
受到他们的子女、阿尔基诺奥斯本人
和人民的真心实意的尊敬，视她如神明，
每当她在城中出现，人们敬重地问候她。
只因她富有智慧，心地高尚纯正，
为人善良，甚至调解男人间的纠纷。
只要你能令她对你产生喜悦和好感，
那时你便有希望见到自己的亲人，
回到建造精美的家宅和故乡的土地。”
目光炯炯的雅典娜说完，转身离开
心爱的斯克里埃，来到喧嚣的海上，
很快到达马拉松和街道宽阔的雅典城，
进入埃瑞克透斯的建筑坚固的居所。
奥德修斯走向阿尔基诺奥斯的光辉宫殿，
来到青铜宫门前，站住反复思虑。
似有太阳和皓月发出的璀璨光辉，
闪烁于勇敢的阿尔基诺奥斯的高大宫殿。
原来宫邸两侧矗立着青铜墙壁，
由宫门向里延伸，装饰着珐琅墙脊。
黄金大门护卫着坚固宫宅的入口，
青铜门坎两边竖立着银质门柱，
门楣白银制造，门环黄金制成。
宫门两侧有用黄金白银浇铸的狗，
赫菲斯托斯用巧妙的想象制作了它们，
用来守卫勇敢的阿尔基诺奥斯的宫宅，
它们永远不会死亡，也永远不衰朽。
宫宅里两侧顺墙壁摆放着许多座椅，
由门坎向里连续不断，上面铺盖着
柔软精美的罩毯，妇女们的巧工妙艺。
费埃克斯首领们经常在那里落座，
吃饭饮酒，因为他们都很富有。
黄金铸成的幼童站在精雕的底座上，
个个手中紧握熊熊燃烧的火炬，
为宫中饮宴的人们照亮夜间昏暗。
有五十个女奴在宫中侍候供役使，
有的用手磨把小麦果实磨成面粉，
有的坐在机杼前织布，转动纺锤，
有如挺拔的白杨枝叶婀娜摇摆，
似有柔滑的橄榄油从光洁的布面流淌。
费埃克斯男子比所有其他人更善于
驾驶快船在海上航行，妇女们也都
精于纺织，因为雅典娜赐给他们
无与伦比的精巧手工和杰出的智能。
院外有一座大果园距离宫门不远，
相当于四个单位的面积，围绕着护篱。
那里茁壮地生长着各种高大的果木，
有梨、石榴、苹果，生长得枝叶繁茂，
有芬芳甜美的无花果和枝繁叶茂的橄榄树。
它们常年果实累累，从不凋零，
无论是寒冬或炎夏；那里西风常拂动，
让一些果树生长，另一些果树成熟。
黄梨成熟接黄梨，苹果成熟接苹果，
葡萄成熟结葡萄，无花果熟结新果。
那里还有一座丰产的王家葡萄园，
有的葡萄被铺在一处平地上晾干，
受阳光曝晒，有些人正在采摘果实，
有些人正在酿造；有的葡萄未成熟，
花蒂刚萎谢，有的颜色已经变紫暗。
末排葡萄藤蔓连着平整的苗圃，
各式花草斑斓生长，争奇斗艳。
那里有两道清泉，一泉灌溉果园，
另一道清泉取道院里在地下流动，
通向高大的宫邸，国人们也取用该泉流。
这一切均是神明对阿尔基诺奥斯的惠赐。
历尽艰辛的神样的奥德修斯伫立观赏。
待他歆羡地把一切尽情观赏以后，
终于迅速地跨过门坎，进入宫里。
他发现费埃克斯首领和君王们正给
目光犀利的弑阿尔戈斯神举杯奠酒，
那是安寝前祭奠的最后一位神明。
历尽艰辛的神样的奥德修斯穿过大厅，
周身笼罩在雅典娜给他撒下的浓雾里，
来到阿瑞塔和国王阿尔基诺奥斯面前。
奥德修斯伸手抱住阿瑞塔的双膝，
笼罩他周围的神雾这时也立即散去。
大家一片静默，看见他出现在宫里，
惊愕地把他注视。奥德修斯哀求说：“阿瑞塔，神样勇敢的瑞克塞诺尔的女儿，
我经历了无数不幸，来向你我和你的丈夫
和在座的各位求助，愿神明惠赐你们
今生有福，愿你们每个人把家中产业
和人民赐给的荣誉传给你们的儿孙。
现在我请求你们帮助我尽快回故乡，
我久久远离亲人，受尽苦难和折磨。”
他这样说完，坐到炉灶旁边的灰土里，
火焰近旁，众人不言语一片静默，
后有老英雄埃克涅奥斯开始说话，
他在费埃克斯人中年事最为高迈，
也最善言词，一位博古通今之人，
这时他满怀善意地开言对他们这样说：“阿尔基诺奥斯，这不雅观，也不体面，
让客人在积满尘埃的灶边席地而坐，
在座的矜持不语均待你首先说话。
请你扶起这位外乡人，让他在镶银的
座椅上就座，请你再吩咐众侍从们
把酒调和，让我们向掷雷的宙斯祭奠，
他保护所有应受人们怜悯的求助人。
让女仆给客人取些现成的食品作晚餐。”
阿尔基诺奥斯的神圣心灵听他说完，
伸手抓住阅历丰富多智谋的奥德修斯，
把他从灶边扶起，在光亮的宽椅上就坐，
命尊贵的儿子拉奥达马斯让出座位，
儿子坐在他旁边，令国王喜爱无比。
一个女仆端来洗手盆，用制作精美的
黄金水罐向银盆里注水给他洗手，
在他面前安好一张光滑的餐桌。
端庄的女仆拿来面食放置在近前，
递上各种菜肴，殷勤招待外来客。
历尽艰辛的神样的奥德修斯开始进餐。
阿尔基诺奥斯这时又这样吩咐那侍从：“潘托诺奥斯，用调缸调好蜜酒分斟
厅里众宾客，让我们向掷雷的宙斯祭奠，
他保护所有应受人们怜悯的求助人。”
他这样说完，潘托诺奥斯调好蜜酒，
给众人分斟，首先给各酒杯略斟作祭奠。
众人向天神行过奠礼，尽兴地喝酒，
阿尔基诺奥斯这时开言对大家这样说：“费埃克斯首领和君王们，请听我说，
我要说我胸中的心灵嘱咐我说的话语。
你们现在已饱饫，可各自回家安寝。
明晨我们将邀请更多的尊敬的长老们，
在厅里招待客人，并向神明们奉献
丰盛的祭品，然后商讨客人的归程，
解除他心头一切深重的不快和忧烦，
在我们的帮助下欢悦地顺利返回
故土家园，不管他居住多么遥远，
并使他一路免遭任何不幸和痛苦，
直到他踏上故土。这以后他将忍受
母亲生育他时，命运和司命女神们
在他的生命线中纺进去的一切命数。
如果他是位神明从上天降临到人间，
那显然神明们另有意图令我们难猜度。
往日神明总是以原形显现于我们，
每当我们向他们奉献丰盛的百牲祭，
他们和我们同坐共饮与我们无区分。
即使我们单独与他们相遇于途中，
他们也不把形隐，因我辈与他们很亲近，
如同库克洛普斯族类和野蛮的众巨灵。”
足智多谋的奥德修斯这样回答说：“阿尔基诺奥斯，请不要这样思忖，
我与掌管广天的神明们无法比拟，
无论身材或容貌；我是个有死的凡人。
凡你们认为有谁遭受过最多的不幸，
我遭受了那么多苦难堪与他相比拟。
我还可以列举更多更大的苦和难，
我忍受它们都是出于神明们的意愿。
不过我虽然痛苦，还是请让我先用餐。
无论什么都不及可憎的腹中饥饿
更令人难忍，它迫使人们不得不想起，
即使他疲惫不堪，心中充满愁忧，
有如我现在尽管心里充满了愁苦，
它们仍命令我吃喝，忘却曾经忍受的
一切痛苦和不幸，要我果腹除饥饿。
请你们明天黎明初现便迅速准备，
让我这个经历了无数忧患的可怜人
得返故土，见到我的家产、奴隶
和高大的宅邸，即使我可能丧失性命。”
他这样说完，赢得众人的一致称赞，
应该送客人归返，因为他的话合情理。
大家奠酒祭神明，自己又尽兴畅饮，
然后便纷纷离席，各自回家安寝，
唯有神样的奥德修斯仍然留在大厅，
旁边是阿瑞塔和神样的阿尔基诺奥斯，
女仆们撤去饮宴使用的各种杯盘。
白臂的阿瑞塔这时开言对他们说话，
因为她看见奥德修斯的衣衫、外袍
和各件漂亮衣服尽是她和女仆们缝制，
于是她开口，说出有翼飞翔的话语：“尊敬的客人，首先请允许我动问一声，
你是何人何部族？谁给你这些衣衫？
你不是自称是海中飘零人沦落来这里？”
足智多谋的奥德修斯这样回答说：“王后啊，很难从头至尾一一尽述
奥林波斯众神明给我的那许多苦难，
不过对你的询问我仍将直率地回答。
有一座海岛路遥遥，名叫奥古吉埃，
阿特拉斯的多谋的女儿卡吕普索
在那里居住，一头秀发，可畏的神女，
任何天神或有死的凡人均与她无往来，
但神明却唯独把不幸的我送到她那里，
当宙斯用轰鸣的闪光霹雳向我的快船
猛烈攻击，把快船击碎在酒色的大海里。
我的所有杰出的同伴丧失了性命，
只有我双手牢牢抱住翘尾船的龙骨，
飘流九天，直到第十天黑夜降临，
神明们把我送到海岛奥古吉埃，
就是可畏的神女、美发的卡吕普索的居地；
她把我救起，温存地照应我饮食起居，
答应让我长生不老，永远不衰朽，
但她始终改变不了我胸中的心意。
我在那里滞流七年，时时把泪流，
沾湿卡吕普索赠我的件件神衣。
光阴流逝，待到第八个年头来临，
她突然把我劝说，要我迅速归返，
不知是宙斯的旨意，还是她改变了主意。
她让我乘上坚固的筏船，给我送来
许多物品，有食物、甜酒和神明的衣服，
还给我送来一阵温和的顺向气流。
我在海上十七个昼夜不断地航行，
第十八天时终于显现出你们国土上
阴影层叠的山峦，令不幸的我欢欣。
但是我注定还得忍受许多不幸，
全是震地神波塞冬把它们遣送给我；
他鼓起各种狂风，阻住我前进的道路，
把无边的大海不停地翻动，狂涛迫使我
无法乘筏船继续航行，我大声嗟怨。
猛然间一个巨浪掀起把筏船打碎，
我不得不奋力游泳，劈开幽深的大海，
风浪推拥，把我送来你们的国土。
要是我就在那里登陆，狂涛会抓住我，
把我抛向巨大的岩石和危险的绝境。
我只好后退回游，来到一处河口，
在我看来是一处最适合登岸的地方，
那里岩石既平缓，还可以躲避气流。
我疲惫地倒在那里，神妙的黑夜降临。
我离开那神明灌注雨水的河流，
爬进一处树丛，在身体周围堆起
厚厚的树叶，神明撒下不尽的睡眠。
我这样躺在树叶间，怀着忧伤的心灵，
酣睡一夜一早晨，直至今日中午。
太阳开始下行，睡眠才终于放开我。
这时我发现你女儿的侍女们在岸边嬉戏，
你女儿在她们中间宛如一位女神。
我向她请求，她不缺少高尚的思想，
你很难期待同龄的年轻人会这样行事，
因为年轻人往往缺少应有的智慧。
她给我食物和闪烁大海光泽的佳醪，
吩咐我在河中沐浴，给我这些衣衫。
我心中虽然忧愁，但所言均属实情。”
阿尔基诺奥斯立即回答他这样说：“客人，我那女儿对此事考虑欠周全，
她没有和侍女们一起把你带回家来，
尽管你曾经首先向她发出请求。”
足智多谋的奥德修斯这样回答说：“国王啊，请不要让你女儿无辜受责备，
她本要我跟随侍女们一道来相见，
无奈我不敢那样，担心对你太不敬，
当你看见我时难免心里不高兴。
我们世间凡人生性心中好恼怨。”
阿尔基诺奥斯回答奥德修斯这样说：“尊敬的客人，我胸中的心灵并不喜好
随意恼怨，让一切保持分寸更适宜。
请天父宙斯、雅典娜、阿波罗为我作证，
我真希望有一个像你这样的秉性，
意气与我相投之人娶我的女儿，
留下做女婿。我会给你家宅和产业，
如果你愿意。不过费埃克斯人不会
强迫你背逆心愿，因为父宙斯不喜欢。
现在你放心，我决定明天就让你归返，
那时你可以躺在船上安心地睡眠，
自有人平稳地为你划桨，让你回到
故土家园，或其他你心向往的去处，
即使那地方甚至比尤卑亚岛更遥远，
据说那岛路遥遥，我邦人民也有人
去过那里，伴送金发的拉达曼提斯，
前去拜访大地的儿子提梯奥斯。
他们去到那里，丝毫不费辛苦地
完成了任务，并于当天折返回来。
你自己会知道我们的船只多么快速，
我们的年轻人多么善于在海上航行。”
历尽艰辛的神样的奥德修斯听说心欢喜，
立即大声地吁请神明，这样地祈求：“天父宙斯，请让阿尔基诺奥斯实现
所说的一切，愿他的声名在生长五谷的
大地上永不泯灭，愿我能顺利地返家园。”
他们正互相交谈，说着这些话语，
白臂的阿瑞塔这时已经吩咐侍女们
在廊屋摆下床铺，放上一条精美的
紫色褥垫，褥垫上面铺一条毡毯，
在毡毯上面盖上轻软的羊绒毛毯。
女仆们手执火炬迅速走出厅堂。
她们熟练地铺好厚实柔软的床铺，
然后来到奥德修斯的身旁对他说：“客人，请去安寝，床铺已备整齐。”
她们这样说，奥德修斯也正泛睡意。
历尽艰辛的神样的奥德修斯睡在
回声萦绕的廊屋雕花精美的床铺上，
阿尔基诺奥斯睡在高大的宫宅的内室，
高贵的妻子同他分享卧床同安寝。ΙΛΙΑΔΟΣ Η
ὧς ὁ μὲν ἔνθ᾽ ἠρᾶτο πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,
κούρην δὲ προτὶ ἄστυ φέρεν μένος ἡμιόνοιιν.
ἡ δ᾽ ὅτε δὴ οὗ πατρὸς ἀγακλυτὰ δώμαθ᾽ ἵκανε,
στῆσεν ἄρ᾽ ἐν προθύροισι, κασίγνητοι δέ μιν ἀμφὶς
ἵσταντ᾽ ἀθανάτοις ἐναλίγκιοι, οἵ ῥ᾽ ὑπ᾽ ἀπήνης
ἡμιόνους ἔλυον ἐσθῆτά τε ἔσφερον εἴσω.
αὐτὴ δ᾽ ἐς θάλαμον ἑὸν ἤιε: δαῖε δέ οἱ πῦρ
γρῆυς Ἀπειραίη, θαλαμηπόλος Εὐρυμέδουσα,
τήν ποτ᾽ Ἀπείρηθεν νέες ἤγαγον ἀμφιέλισσαι:
Ἀ λκινόῳ δ᾽ αὐτὴν γέρας ἔξελον, οὕνεκα πᾶσιν
Φαιήκεσσιν ἄνασσε, θεοῦ δ᾽ ὣς δῆμος ἄκουεν:
ἣ τρέφε Ναυσικάαν λευκώλενον ἐν μεγάροισιν.
ἥ οἱ πῦρ ἀνέκαιε καὶ εἴσω δόρπον ἐκόσμει.
καὶ τότ᾽ Ὀδυσσεὺς ὦρτο πόλινδ᾽ ἴμεν: ἀμφὶ δ᾽ Ἀθήνη
πολλὴν ἠέρα χεῦε φίλα φρονέουσ᾽ Ὀδυσῆι,
μή τις Φαιήκων μεγαθύμων ἀντιβολήσας
κερτομέοι τ᾽ ἐπέεσσι καὶ ἐξερέοιθ᾽ ὅτις εἴη.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε πόλιν δύσεσθαι ἐραννήν,
ἔνθα οἱ ἀντεβόλησε θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη,
παρθενικῇ ἐικυῖα νεήνιδι, κάλπιν ἐχούσῃ.
στῆ δὲ πρόσθ᾽ αὐτοῦ, ὁ δ᾽ ἀνείρετο δῖος Ὀδυσσεύς:‘ὦ τέκος, οὐκ ἄν μοι δόμον ἀνέρος ἡγήσαιο
Ἀλκινόου, ὃς τοῖσδε μετ᾽ ἀνθρώποισι ἀνάσσει;
καὶ γὰρ ἐγὼ ξεῖνος ταλαπείριος ἐνθάδ᾽ ἱκάνω
τηλόθεν ἐξ ἀπίης γαίης: τῷ οὔ τινα οἶδα
ἀνθρώπων, οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν.
’τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη:‘τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεις,
δείξω, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει.
ἀλλ᾽ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω,
μηδέ τιν᾽ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ᾽ ἐρέεινε.
οὐ γὰρ ξείνους οἵδε μάλ᾽ ἀνθρώπους ἀνέχονται,
οὐδ᾽ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ᾽ ὅς κ᾽ ἄλλοθεν ἔλθῃ.
νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότες ὠκείῃσι
λαῖτμα μέγ᾽ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων:
τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα.
’ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἡγήσατο Παλλὰς Ἀθήνη
καρπαλίμως: ὁ δ᾽ ἔπειτα μετ᾽ ἴχνια βαῖνε θεοῖο.
τὸν δ᾽ ἄρα Φαίηκες ναυσικλυτοὶ οὐκ ἐνόησαν
ἐρχόμενον κατὰ ἄστυ διὰ σφέας: οὐ γὰρ Ἀθήνη
εἴα ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεός, ἥ ῥά οἱ ἀχλὺν
θεσπεσίην κατέχευε φίλα φρονέουσ᾽ ἐνὶ θυμῷ.
θαύμαζεν δ᾽ Ὀδυσεὺς λιμένας καὶ νῆας ἐίσας
αὐτῶν θ᾽ ἡρώων ἀγορὰς καὶ τείχεα μακρὰ
ὑψηλά, σκολόπεσσιν ἀρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ βασιλῆος ἀγακλυτὰ δώμαθ᾽ ἵκοντο,
τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη:‘οὗτος δή τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμος, ὅν με κελεύεις
πεφραδέμεν: δήεις δὲ διοτρεφέας βασιλῆας
δαίτην δαινυμένους: σὺ δ᾽ ἔσω κίε, μηδέ τι θυμῷ
τάρβει: θαρσαλέος γὰρ ἀνὴρ ἐν πᾶσιν ἀμείνων
ἔργοισιν τελέθει, εἰ καί ποθεν ἄλλοθεν ἔλθοι.
δέσποιναν μὲν πρῶτα κιχήσεαι ἐν μεγάροισιν:
Ἀρήτη δ᾽ ὄνομ᾽ ἐστὶν ἐπώνυμον, ἐκ δὲ τοκήων
τῶν αὐτῶν οἵ περ τέκον Ἀλκίνοον βασιλῆα.
Ναυσίθοον μὲν πρῶτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων
γείνατο καὶ Περίβοια, γυναικῶν εἶδος ἀρίστη,
ὁπλοτάτη θυγάτηρ μεγαλήτορος Εὐρυμέδοντος,
ὅς ποθ᾽ ὑπερθύμοισι Γιγάντεσσιν βασίλευεν.
ἀλλ᾽ ὁ μὲν ὤλεσε λαὸν ἀτάσθαλον, ὤλετο δ᾽ αὐτός:
τῇ δὲ Ποσειδάων ἐμίγη καὶ ἐγείνατο παῖδα
Ναυσίθοον μεγάθυμον, ὃς ἐν Φαίηξιν ἄνασσε:
Ναυσίθοος δ᾽ ἔτεκεν Ῥηξήνορά τ᾽ Ἀλκίνοόν τε.
τὸν μὲν ἄκουρον ἐόντα βάλ᾽ ἀργυρότοξος Ἀπόλλων
νυμφίον ἐν μεγάρῳ, μίαν οἴην παῖδα λιπόντα
Ἀρήτην: τὴν δ᾽ Ἀλκίνοος ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν,
καί μιν ἔτισ᾽, ὡς οὔ τις ἐπὶ χθονὶ τίεται ἄλλη,
ὅσσαι νῦν γε γυναῖκες ὑπ᾽ ἀνδράσιν οἶκον ἔχουσιν.
ὣς κείνη περὶ κῆρι τετίμηταί τε καὶ ἔστιν
ἔ κ τε φίλων παίδων ἔκ τ᾽ αὐτοῦ Ἀλκινόοιο
καὶ λαῶν, οἵ μίν ῥα θεὸν ὣς εἰσορόωντες
δειδέχαται μύθοισιν, ὅτε στείχῃσ᾽ ἀνὰ ἄστυ.
οὐ μὲν γάρ τι νόου γε καὶ αὐτὴ δεύεται ἐσθλοῦ:
ᾗσι τ᾽ ἐὺ φρονέῃσι καὶ ἀνδράσι νείκεα λύει.
εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ᾽ ἐνὶ θυμῷ,
ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι
οἶκον ἐς ὑψόροφον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.
’ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη
πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον, λίπε δὲ Σχερίην ἐρατεινήν,
ἵκετο δ᾽ ἐς Μαραθῶνα καὶ εὐρυάγυιαν Ἀθήνην,
δῦνε δ᾽ Ἐρεχθῆος πυκινὸν δόμον. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς
Ἀλκινόου πρὸς δώματ᾽ ἴε κλυτά: πολλὰ δέ οἱ κῆρ
ὥρμαιν᾽ ἱσταμένῳ, πρὶν χάλκεον οὐδὸν ἱκέσθαι.
ὥς τε γὰρ ἠελίου αἴγλη πέλεν ἠὲ σελήνης
δῶμα καθ᾽ ὑψερεφὲς μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο.
χάλκεοι μὲν γὰρ τοῖχοι ἐληλέδατ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθα,
ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῦ, περὶ δὲ θριγκὸς κυάνοιο:
χρύσειαι δὲ θύραι πυκινὸν δόμον ἐντὸς ἔεργον:
σταθμοὶ δ᾽ ἀργύρεοι ἐν χαλκέῳ ἕστασαν οὐδῷ,
ἀργύρεον δ᾽ ἐφ᾽ ὑπερθύριον, χρυσέη δὲ κορώνη.
χρύσειοι δ᾽ ἑκάτερθε καὶ ἀργύρεοι κύνες ἦσαν,
οὓς Ἥφαιστος ἔτευξεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσι
δῶμα φυλασσέμεναι μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
ἀθανάτους ὄντας καὶ ἀγήρως ἤματα πάντα.
ἐν δὲ θρόνοι περὶ τοῖχον ἐρηρέδατ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθα,
ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῖο διαμπερές, ἔνθ᾽ ἐνὶ πέπλοι
λεπτοὶ ἐύννητοι βεβλήατο, ἔργα γυναικῶν.
ἔνθα δὲ Φαιήκων ἡγήτορες ἑδριόωντο
πίνοντες καὶ ἔδοντες: ἐπηετανὸν γὰρ ἔχεσκον.
χρύσειοι δ᾽ ἄρα κοῦροι ἐυδμήτων ἐπὶ βωμῶν
ἕστασαν αἰθομένας δαΐδας μετὰ χερσὶν ἔχοντες,
φαίνοντες νύκτας κατὰ δώματα δαιτυμόνεσσι.
πεντήκοντα δέ οἱ δμωαὶ κατὰ δῶμα γυναῖκες
αἱ μὲν ἀλετρεύουσι μύλῃς ἔπι μήλοπα καρπόν,
αἱ δ᾽ ἱστοὺς ὑφόωσι καὶ ἠλάκατα στρωφῶσιν
ἥμεναι, οἷά τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο:
καιρουσσέων δ᾽ ὀθονέων ἀπολείβεται ὑγρὸν ἔλαιον.
ὅσσον Φαίηκες περὶ πάντων ἴδριες ἀνδρῶν
νῆα θοὴν ἐνὶ πόντῳ ἐλαυνέμεν, ὣς δὲ γυναῖκες
ἱστῶν τεχνῆσσαι: πέρι γάρ σφισι δῶκεν Ἀθήνη
ἔργα τ᾽ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένας ἐσθλάς.
ἔκτοσθεν δ᾽ αὐλῆς μέγας ὄρχατος ἄγχι θυράων
τετράγυος: περὶ δ᾽ ἕρκος ἐλήλαται ἀμφοτέρωθεν.
ἔνθα δὲ δένδρεα μακρὰ πεφύκασι τηλεθόωντα,
ὄγχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ μηλέαι ἀγλαόκαρποι
συκέαι τε γλυκεραὶ καὶ ἐλαῖαι τηλεθόωσαι.
τάων οὔ ποτε καρπὸς ἀπόλλυται οὐδ᾽ ἀπολείπει
χείματος οὐδὲ θέρευς, ἐπετήσιος: ἀλλὰ μάλ᾽ αἰεὶ
Ζεφυρίη πνείουσα τὰ μὲν φύει, ἄλλα δὲ πέσσει.
ὄγχνη ἐπ᾽ ὄγχνῃ γηράσκει, μῆλον δ᾽ ἐπὶ μήλῳ,
αὐτὰρ ἐπὶ σταφυλῇ σταφυλή, σῦκον δ᾽ ἐπὶ σύκῳ.
ἔνθα δέ οἱ πολύκαρπος ἀλωὴ ἐρρίζωται,
τῆς ἕτερον μὲν θειλόπεδον λευρῷ ἐνὶ χώρῳ
τέρσεται ἠελίῳ, ἑτέρας δ᾽ ἄρα τε τρυγόωσιν,
ἄλλας δὲ τραπέουσι: πάροιθε δέ τ᾽ ὄμφακές εἰσιν
ἄνθος ἀφιεῖσαι, ἕτεραι δ᾽ ὑποπερκάζουσιν.
ἔνθα δὲ κοσμηταὶ πρασιαὶ παρὰ νείατον ὄρχον
παντοῖαι πεφύασιν, ἐπηετανὸν γανόωσαι:
ἐν δὲ δύω κρῆναι ἡ μέν τ᾽ ἀνὰ κῆπον ἅπαντα
σκίδναται, ἡ δ᾽ ἑτέρωθεν ὑπ᾽ αὐλῆς οὐδὸν ἵησι
πρὸς δόμον ὑψηλόν, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται.
τοῖ᾽ ἄρ᾽ ἐν Ἀλκινόοιο θεῶν ἔσαν ἀγλαὰ δῶρα.
ἔνθα στὰς θηεῖτο πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ,
καρπαλίμως ὑπὲρ οὐδὸν ἐβήσετο δώματος εἴσω.
εὗρε δὲ Φαιήκων ἡγήτορας ἠδὲ μέδοντας
σπένδοντας δεπάεσσιν ἐυσκόπῳ ἀργεϊφόντῃ,
ᾧ πυμάτῳ σπένδεσκον, ὅτε μνησαίατο κοίτου.
αὐτὰρ ὁ βῆ διὰ δῶμα πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
πολλὴν ἠέρ᾽ ἔχων, ἥν οἱ περίχευεν Ἀθήνη,
ὄφρ᾽ ἵκετ᾽ Ἀρήτην τε καὶ Ἀλκίνοον βασιλῆα.
ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀρήτης βάλε γούνασι χεῖρας Ὀδυσσεύς,
καὶ τότε δή ῥ᾽ αὐτοῖο πάλιν χύτο θέσφατος ἀήρ.
οἱ δ᾽ ἄνεῳ ἐγένοντο, δόμον κάτα φῶτα ἰδόντες:
θαύμαζον δ᾽ ὁρόωντες. ὁ δὲ λιτάνευεν Ὀδυσσεύς:
ὣς εἰπὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετ᾽ ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἐν κονίῃσιν
πὰρ πυρί: οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.
ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε γέρων ἥρως Ἐχένηος,
ὃς δὴ Φαιήκων ἀνδρῶν προγενέστερος ἦεν
καὶ μύθοισι κέκαστο, παλαιά τε πολλά τε εἰδώς:
ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν:‘Ἀλκίνο᾽, οὐ μέν τοι τόδε κάλλιον, οὐδὲ ἔοικε,
ξεῖνον μὲν χαμαὶ ἧσθαι ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἐν κονίῃσιν,
οἵδε δὲ σὸν μῦθον ποτιδέγμενοι ἰσχανόωνται.
ἄλλ᾽ ἄγε δὴ ξεῖνον μὲν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου
εἷσον ἀναστήσας, σὺ δὲ κηρύκεσσι κέλευσον
οἶνον ἐπικρῆσαι, ἵνα καὶ Διὶ τερπικεραύνῳ
σπείσομεν, ὅς θ᾽ ἱκέτῃσιν ἅμ᾽ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ:
δόρπον δὲ ξείνῳ ταμίη δότω ἔνδον ἐόντων.
’αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽ ἄκουσ᾽ ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο,
χειρὸς ἑλὼν Ὀδυσῆα δαΐφρονα ποικιλομήτην
ὦρσεν ἀπ᾽ ἐσχαρόφιν καὶ ἐπὶ θρόνου εἷσε φαεινοῦ,
υἱὸν ἀναστήσας ἀγαπήνορα Λαοδάμαντα,
ὅς οἱ πλησίον ἷζε, μάλιστα δέ μιν φιλέεσκεν.
χέρνιβα δ᾽ ἀμφίπολος προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα
καλῇ χρυσείῃ ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος,
νίψασθαι: παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν.
σῖτον δ᾽ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα,
εἴδατα πόλλ᾽ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων.
αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς.
καὶ τότε κήρυκα προσέφη μένος Ἀλκινόοιο:‘Ποντόνοε, κρητῆρα κερασσάμενος μέθυ νεῖμον
πᾶσιν ἀνὰ μέγαρον, ἵνα καὶ Διὶ τερπικεραύνῳ
σπείσομεν, ὅς θ᾽ ἱκέτῃσιν ἅμ᾽ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ.
’ὣς φάτο, Ποντόνοος δὲ μελίφρονα οἶνον ἐκίρνα,
νώμησεν δ᾽ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενος δεπάεσσιν.
αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιόν θ᾽, ὅσον ἤθελε θυμός,
τοῖσιν δ᾽ Ἀλκίνοος ἀγορήσατο καὶ μετέειπε:‘κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες
ὄφρ᾽ εἴπω τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.
νῦν μὲν δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ᾽ ἰόντες:
ἠῶθεν δὲ γέροντας ἐπὶ πλέονας καλέσαντες
ξεῖνον ἐνὶ μεγάροις ξεινίσσομεν ἠδὲ θεοῖσιν
ῥέξομεν ἱερὰ καλά, ἔπειτα δὲ καὶ περὶ πομπῆς
μνησόμεθ᾽, ὥς χ᾽ ὁ ξεῖνος ἄνευθε πόνου καὶ ἀνίης
πομπῇ ὑφ᾽ ἡμετέρῃ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται
χαίρων καρπαλίμως, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐστί,
μηδέ τι μεσσηγύς γε κακὸν καὶ πῆμα πάθῃσι,
πρίν γε τὸν ἧς γαίης ἐπιβήμεναι: ἔνθα δ᾽ ἔπειτα
πείσεται, ἅσσα οἱ αἶσα κατὰ κλῶθές τε βαρεῖαι
γιγνομένῳ νήσαντο λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ.‘εἰ δέ τις ἀθανάτων γε κατ᾽ οὐρανοῦ εἰλήλουθεν,
ἄλλο τι δὴ τόδ᾽ ἔπειτα θεοὶ περιμηχανόωνται.
αἰεὶ γὰρ τὸ πάρος γε θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖς
ἡμῖν, εὖτ᾽ ἔρδωμεν ἀγακλειτὰς ἑκατόμβας,
δαίνυνταί τε παρ᾽ ἄμμι καθήμενοι ἔνθα περ ἡμεῖς.
εἰ δ᾽ ἄρα τις καὶ μοῦνος ἰὼν ξύμβληται ὁδίτης,
οὔ τι κατακρύπτουσιν, ἐπεί σφισιν ἐγγύθεν εἰμέν,
ὥς περ Κύκλωπές τε καὶ ἄγρια φῦλα Γιγάντων.
’τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:‘Ἀλκίνο᾽, ἄλλο τί τοι μελέτω φρεσίν: οὐ γὰρ ἐγώ γε
ἀθανάτοισιν ἔοικα, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,
οὐ δέμας οὐδὲ φυήν, ἀλλὰ θνητοῖσι βροτοῖσιν.
οὕς τινας ὑμεῖς ἴστε μάλιστ᾽ ὀχέοντας ὀιζὺν
ἀνθρώπων, τοῖσίν κεν ἐν ἄλγεσιν ἰσωσαίμην.
καὶ δ᾽ ἔτι κεν καὶ μᾶλλον ἐγὼ κακὰ μυθησαίμην,
ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα θεῶν ἰότητι μόγησα.
ἀλλ᾽ ἐμὲ μὲν δορπῆσαι ἐάσατε κηδόμενόν περ:
οὐ γάρ τι στυγερῇ ἐπὶ γαστέρι κύντερον ἄλλο
ἔπλετο, ἥ τ᾽ ἐκέλευσεν ἕο μνήσασθαι ἀνάγκῃ
καὶ μάλα τειρόμενον καὶ ἐνὶ φρεσὶ πένθος ἔχοντα,
ὡς καὶ ἐγὼ πένθος μὲν ἔχω φρεσίν, ἡ δὲ μάλ᾽ αἰεὶ
ἐσθέμεναι κέλεται καὶ πινέμεν, ἐκ δέ με πάντων
ληθάνει ὅσσ᾽ ἔπαθον, καὶ ἐνιπλησθῆναι ἀνώγει.
ὑμεῖς δ᾽ ὀτρύνεσθαι ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφιν,
ὥς κ᾽ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἐμῆς ἐπιβήσετε πάτρης
καί περ πολλὰ παθόντα: ἰδόντα με καὶ λίποι αἰὼν
κτῆσιν ἐμήν, δμῶάς τε καὶ ὑψερεφὲς μέγα δῶμα.
’ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνεον ἠδ᾽ ἐκέλευον
πεμπέμεναι τὸν ξεῖνον, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἔειπεν.
αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιον θ᾽ ὅσον ἤθελε θυμός,
οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστος,
αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖος Ὀδυσσεύς,
πὰρ δέ οἱ Ἀρήτη τε καὶ Ἀλκίνοος θεοειδὴς
ἥσθην: ἀμφίπολοι δ᾽ ἀπεκόσμεον ἔντεα δαιτός.
τοῖσιν δ᾽ Ἀρήτη λευκώλενος ἤρχετο μύθων:
ἔγνω γὰρ φᾶρός τε χιτῶνά τε εἵματ᾽ ἰδοῦσα
καλά, τά ῥ᾽ αὐτὴ τεῦξε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξί:
καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:‘ξεῖνε, τὸ μέν σε πρῶτον ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή:
τίς πόθεν εἰς ἀνδρῶν; τίς τοι τάδε εἵματ᾽ ἔδωκεν;
οὐ δὴ φῆς ἐπὶ πόντον ἀλώμενος ἐνθάδ᾽ ἱκέσθαι;
τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:‘ἀργαλέον, βασίλεια, διηνεκέως ἀγορεῦσαι
κήδε᾽, ἐπεί μοι πολλὰ δόσαν θεοὶ Οὐρανίωνες:
τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ μ᾽ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷς.
Ὠγυγίη τις νῆσος ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται:
ἔνθα μὲν Ἄτλαντος θυγάτηρ, δολόεσσα Καλυψὼ
ναίει ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεός: οὐδέ τις αὐτῇ
μίσγεται οὔτε θεῶν οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων.
ἀλλ᾽ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἐφέστιον ἤγαγε δαίμων
οἶον, ἐπεί μοι νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ
Ζεὺς ἔλσας ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ.
ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,
αὐτὰρ ἐγὼ τρόπιν ἀγκὰς ἑλὼν νεὸς ἀμφιελίσσης
ἐννῆμαρ φερόμην: δεκάτῃ δέ με νυκτὶ μελαίνῃ
νῆσον ἐς Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ
ναίει ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεός, ἥ με λαβοῦσα
ἐνδυκέως ἐφίλει τε καὶ ἔτρεφεν ἠδὲ ἔφασκε
θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα:
ἀλλ᾽ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθεν.
ἔνθα μὲν ἑπτάετες μένον ἔμπεδον, εἵματα δ᾽ αἰεὶ
δάκρυσι δεύεσκον, τά μοι ἄμβροτα δῶκε Καλυψώ:
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ὀγδόατόν μοι ἐπιπλόμενον ἔτος ἦλθεν,
καὶ τότε δή μ᾽ ἐκέλευσεν ἐποτρύνουσα νέεσθαι
Ζηνὸς ὑπ᾽ ἀγγελίης, ἢ καὶ νόος ἐτράπετ᾽ αὐτῆς.
πέμπε δ᾽ ἐπὶ σχεδίης πολυδέσμου, πολλὰ δ᾽ ἔδωκε,
σῖτον καὶ μέθυ ἡδύ, καὶ ἄμβροτα εἵματα ἕσσεν,
οὖρον δὲ προέηκεν ἀπήμονά τε λιαρόν τε.
ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέον ἤματα ποντοπορεύων,
ὀκτωκαιδεκάτῃ δ᾽ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα
γαίης ὑμετέρης, γήθησε δέ μοι φίλον ἦτορ
δυσμόρῳ: ἦ γὰρ ἔμελλον ἔτι ξυνέσεσθαι ὀιζυῖ
πολλῇ, τήν μοι ἐπῶρσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων,
ὅς μοι ἐφορμήσας ἀνέμους κατέδησε κέλευθον,
ὤρινεν δὲ θάλασσαν ἀθέσφατον, οὐδέ τι κῦμα
εἴα ἐπὶ σχεδίης ἁδινὰ στενάχοντα φέρεσθαι.
τὴν μὲν ἔπειτα θύελλα διεσκέδασ᾽: αὐτὰρ ἐγώ γε
νηχόμενος τόδε λαῖτμα διέτμαγον, ὄφρα με γαίῃ
ὑμετέρῃ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμός τε καὶ ὕδωρ.
ἔνθα κέ μ᾽ ἐκβαίνοντα βιήσατο κῦμ᾽ ἐπὶ χέρσου,
πέτρῃς πρὸς μεγάλῃσι βαλὸν καὶ ἀτερπέι χώρῳ:
ἀλλ᾽ ἀναχασσάμενος νῆχον πάλιν, ἧος ἐπῆλθον
ἐς ποταμόν, τῇ δή μοι ἐείσατο χῶρος ἄριστος,
λεῖος πετράων, καὶ ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο.
ἐκ δ᾽ ἔπεσον θυμηγερέων, ἐπὶ δ᾽ ἀμβροσίη νὺξ
ἤλυθ᾽. ἐγὼ δ᾽ ἀπάνευθε διιπετέος ποταμοῖο
ἐκβὰς ἐν θάμνοισι κατέδραθον, ἀμφὶ δὲ φύλλα
ἠφυσάμην: ὕπνον δὲ θεὸς κατ᾽ ἀπείρονα χεῦεν.‘ἔνθα μὲν ἐν φύλλοισι φίλον τετιημένος ἦτορ
εὗδον παννύχιος καὶ ἐπ᾽ ἠῶ καὶ μέσον ἦμαρ.
δείλετό τ᾽ ἠέλιος καί με γλυκὺς ὕπνος ἀνῆκεν.
ἀμφιπόλους δ᾽ ἐπὶ θινὶ τεῆς ἐνόησα θυγατρὸς
παιζούσας, ἐν δ᾽ αὐτὴ ἔην ἐικυῖα θεῇσι:
τὴν ἱκέτευσ᾽: ἡ δ᾽ οὔ τι νοήματος ἤμβροτεν ἐσθλοῦ,
ὡς οὐκ ἂν ἔλποιο νεώτερον ἀντιάσαντα
ἐρξέμεν: αἰεὶ γάρ τε νεώτεροι ἀφραδέουσιν.
ἥ μοι σῖτον ἔδωκεν ἅλις ἠδ᾽ αἴθοπα οἶνον
καὶ λοῦσ᾽ ἐν ποταμῷ καί μοι τάδε εἵματ᾽ ἔδωκε.
ταῦτά τοι ἀχνύμενός περ ἀληθείην κατέλεξα.
’τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀλκίνοος ἀπαμείβετο φώνησέν τε:‘ξεῖν᾽, ἦ τοι μὲν τοῦτο γ᾽ ἐναίσιμον οὐκ ἐνόησε
παῖς ἐμή, οὕνεκά σ᾽ οὔ τι μετ᾽ ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν
ἦγεν ἐς ἡμέτερον, σὺ δ᾽ ἄρα πρώτην ἱκέτευσας.
τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:‘ἥρως, μή τοι τοὔνεκ᾽ ἀμύμονα νείκεε κούρην:
ἡ μὲν γάρ μ᾽ ἐκέλευε σὺν ἀμφιπόλοισιν ἕπεσθαι,
ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ ἔθελον δείσας αἰσχυνόμενός τε,
μή πως καὶ σοὶ θυμὸς ἐπισκύσσαιτο ἰδόντι:
δύσζηλοι γάρ τ᾽ εἰμὲν ἐπὶ χθονὶ φῦλ᾽ ἀνθρώπων.
τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀλκίνοος ἀπαμείβετο φώνησέν τε:‘ξεῖν᾽, οὔ μοι τοιοῦτον ἐνὶ στήθεσσι φίλον κῆρ
μαψιδίως κεχολῶσθαι: ἀμείνω δ᾽ αἴσιμα πάντα.
αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον,
τοῖος ἐὼν οἷός ἐσσι, τά τε φρονέων ἅ τ᾽ ἐγώ περ,
παῖδά τ᾽ ἐμὴν ἐχέμεν καὶ ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι
αὖθι μένων: οἶκον δέ κ᾽ ἐγὼ καὶ κτήματα δοίην,
εἴ κ᾽ ἐθέλων γε μένοις: ἀέκοντα δέ σ᾽ οὔ τις ἐρύξει
Φαιήκων: μὴ τοῦτο φίλον Διὶ πατρὶ γένοιτο.‘πομπὴν δ᾽ ἐς τόδ᾽ ἐγὼ τεκμαίρομαι, ὄφρ᾽ ἐὺ εἰδῇς,
αὔριον ἔς: τῆμος δὲ σὺ μὲν δεδμημένος ὕπνῳ
λέξεαι, οἱ δ᾽ ἐλόωσι γαλήνην, ὄφρ᾽ ἂν ἵκηαι
πατρίδα σὴν καὶ δῶμα, καὶ εἴ πού τοι φίλον ἐστίν,
εἴ περ καὶ μάλα πολλὸν ἑκαστέρω ἔστ᾽ Εὐβοίης,
τήν περ τηλοτάτω φάσ᾽ ἔμμεναι, οἵ μιν ἴδοντο
λαῶν ἡμετέρων, ὅτε τε ξανθὸν Ῥαδάμανθυν
ἦγον ἐποψόμενον Τιτυὸν Γαιήιον υἱόν.
καὶ μὲν οἱ ἔνθ᾽ ἦλθον καὶ ἄτερ καμάτοιο τέλεσσαν
ἤματι τῷ αὐτῷ καὶ ἀπήνυσαν οἴκαδ᾽ ὀπίσσω.
εἰδήσεις δὲ καὶ αὐτὸς ἐνὶ φρεσὶν ὅσσον ἄρισται
νῆες ἐμαὶ καὶ κοῦροι ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῷ.
ὣς φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,
εὐχόμενος δ᾽ ἄρα εἶπεν, ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:‘Ζεῦ πάτερ, αἴθ᾽ ὅσα εἶπε τελευτήσειεν ἅπαντα
Ἀλκίνοος: τοῦ μέν κεν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν
ἄσβεστον κλέος εἴη, ἐγὼ δέ κε πατρίδ᾽ ἱκοίμην.
ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον:
κέκλετο δ᾽ Ἀρήτη λευκώλενος ἀμφιπόλοισιν
δέμνι᾽ ὑπ᾽ αἰθούσῃ θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ
πορφύρε᾽ ἐμβαλέειν, στορέσαι τ᾽ ἐφύπερθε τάπητας
χλαίνας τ᾽ ἐνθέμεναι οὔλας καθύπερθεν ἕσασθαι.
αἱ δ᾽ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάος μετὰ χερσὶν ἔχουσαι:
αὐτὰρ ἐπεὶ στόρεσαν πυκινὸν λέχος ἐγκονέουσαι,
ὤτρυνον δ᾽ Ὀδυσῆα παριστάμεναι ἐπέεσσιν:
试读结束[说明：试读内容隐藏了图片]